„Naukowe tuzy”, często wspomagane „intelektualnie” przez granty firm farmaceutycznych, bronią swoich sponsorów. Po to wymyślono technologię mRNA, aby ludziom zamknąć gębę oraz czerpać zyski. A tu od czasu do czasu pojawia się oponent. Gremium jednoczy siły i powstaje tzw. „Stanowisko” 34 naukowców PAN, plus niedoliczony, a podpisany przewodniczący. Zaprzeczają prawom nie tylko genetyki, ale i nauki w ogóle. Są już nominowani do nagrody Łysenki, podobnie jak inny profesor, który przekonuje, że „takiej możliwości po prostu nie ma”. I wyśmiewa się z noblisty F. Crick’a twierdząc, że on tylko „żartował” mówiąc o możliwości powrotu RNA do genomu. Oczywiście jest taka możliwość dzięki enzymowi odwrotnej transkryptazy, która przekopiowuje RNA na cDNA, a to już otwarta droga do inkorporacji tej cząsteczki do genomu. Tym gorzej dla odwrotnej transkryptazy. Jej też „nie ma”, a w każdym razie nie powinno być. Jak jest w rzeczywistości, o tym poniżej.
Geny odwrotnej transkryptazy znajdują się w retrotranspozonach, stanowiących 55% naszego genomu. Każdy retrotranspozon posiada taki gen. Gen ten umożliwia przemieszczanie się retrotranspozonu po genomie. Z tego powodu retrotranspozony nazywane są również skaczącymi genami. Aby retrotranspozon się przemieścił pomiędzy chromosomami musi odbyć długą wędrówkę, z jądra komórkowego do cytoplazmy, skąd wraca do jądra i wbudowuje się w inne miejsce, tego samego lub innego chromosomu.
W jądrze przy pomocy polimerazy RNA następuje przepisanie DNA retrotranspozonu na RNA w procesie zwanym transkrypcją. To jest jego kopia, która przemieszcza się do cytoplazmy i na rybosomach następuje wytworzenie enzymu odwrotnej transkryptazy na bazie genu kodującego ten enzym, w procesie zwanym translacją.
Odwrotna transkryptaza przekopiowuje cząsteczki RNA retrotranspozonu na cDNA, które następnie wracają do jądra i integrują się z genomem. W ten sposób każda taka transpozycja zwiększa liczbę transpozonów, ponieważ oryginał pozostaje, a na bazie jego kopii tworzy się kolejny retrotranspozon. W ten sposób u człowieka w przeciągu długiego okresu ewolucji jego genomu i genomu jego przodków, doszło do wspomnianego namnożenia się retroelementów do wspomnianej wartości 55%. Niby dużo, ale u kukurydzy transpozony stanowią 90% genomu.
W komórkach człowieka, kukurydzy i innych organizmów jądrowych (Eukariota) jest więc mnóstwo genów odwrotnej transkryptazy i co za tym idzie, mnóstwo tego enzymu w cytoplazmie. W pierwszym rzędzie przekopiowują RNA retrotranspozonów na cDNA, ale i przekopiowują również inne endogenne RNA. Jeśli trafią się wirusy RNA, też „idą pod młotek”. Dlatego w naszym genomie mamy sekwencje takich wirusów jak HIV, wirus grypy, wirus ebola, no i oczywiście koronawirusa, w tym jego geny S i N (Broecker i Moelling, 2019).
A co się może zdarzyć w odniesieniu do mRNA ze „szczepionki Pfizera, Moderny, CureVac? Czy odwrotna transkryptaza pogardzi nimi? Teoretycznie nie ma przeszkód, o czym nawet donosi WHO, oczywiście zastrzegając, że jest to bardzo mało prawdopodobne (WHO, 2020b). Dla mnie byłoby dziwne gdyby coś takiego nie mogło się wydarzyć. Pfizer nie odpowie nam na to pytanie, ponieważ nie przeprowadził takich badań. I trudno mu się dziwić, to wymaga czasu i pieniędzy. A szkoda by mu było jednego i drugiego. Poprzez odpowiedni marketing ze strony firm farmaceutycznych oraz przy pomocy rządów, WHO, polityków, mediów, lobbystów, itd., wytworzony został niebywały popyt. Trwa wielki eksperyment GMO. Są „króliki doświadczalne”, czyli my, będą rezultaty, a jakie to czas pokaże. W każdym razie naukowcy już wykazali, że w ludzkich kulturach komórkowych, SARS-CoV-2 w cytoplazmie zostaje przekopiowany z RNA na cDNA przez odwrotną transkryptazę, po czym przedostaje się do jądra komórkowego i integruje się do ludzkiego genomu (Zhang i in. 2020).
Na rysunku przedstawiono ogólny schemat przemieszczanie się retrotranspozonów. Wymieniono dwie kategorie retrotranspozonow, LINE i HERV, aby pokazać pewne różnice w procesie transpozycji. Retrotranspozony LINE są przekopiowywane w jądrze, a HERV w cytoplazmie. LINE stanowią 17% genomu, a HERV 8% genomu.
A. Retrotranspozony LINE: w wyniku translacji powstaje odwrotna transkryptaza i białka wiążące RNA. Powstały kompleks najczęściej rozpoznaje RNA elementów Alu, ale może także rozpoznawać mRNA powstałe na matrycy genów ludzkich na podstawie sekwencji poly(A). Kompleks ten otacza w cytoplazmie takie RNA i „porywa” je do jądra. Ponieważ mRNA z produktów szczepionkopodobnych przeciw COVID-19 zawiera łańcuch poly(A), to może być ono rozpoznane przez elementy LINE. Kompleks odwrotna transkryptaza-mRNA jest transportowany do jądra, gdzie zachodzi odwrotna transkrypcja i integracja z genomem gospodarza.
B. Elementy LTR takie jak HERV podlegają transkrypcji pod wpływem stresu. W wyniku translacji powstają wirusopodobne cząsteczki, które zawierają odwrotną transkryptazę. Jeżeli do wirusopodobnych cząsteczek dostanie się mRNA gospodarza (lub z konstruktu), to zostanie ono przekopiowane w cytoplazmie na cDNA, przetransportowane do jądra i wstawione do genomu za pomocą integrazy (Casola i Betran, 2017).
Retrokopie: geny powstałe na skutek retrotranspozycji, czyli mechanizmów pokazanych na rysunku.
Broecker F., Moelling K., 2019. Evolution of immune systems from viruses and transposable elements. Front Microbiol, 10:51. DOI: 10.3389/fmicb.2019.00051.
Casola C., Betran E.. 2017. The genomic impact of gene retrocopies: what have we learned from comparative genomics, population genomics, and transcriptomic analyses? Genom Biol Evol 9:1351-1373.
WHO, 2020b. COVID-19 vaccines: safety surveiilance manual. Geneva: World Health Organisation.
Zhang L., Richards A., Khalil A., Wogram E., Ma H., Young R.A., Jaenisch R., 2020. SARS-CoV-2 RNA reverse-transcribed and integrated into the human genome. BioRxiv.
